บทที่ 6 6

“ค่ะ”เธอพยักหน้าตอบกลับไป น้ำหวานไม่ได้พูดคุยอะไรมากมายรุ่นพี่ถามคำก็ตอบคำ ส่วนใหญ่เธอจะเป็นผู้ฟังเสียมากกว่าจนกระทั่งนั่งไปสักพักหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ เธอรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเธอไม่ได้อยากจะคิดไปเองแต่รู้สึกว่ามีคนมองอยู่ตลอดเวลาพอหันไปก็เห็นสายตาของชายคนตรงข้ามที่มองเธออยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามองอะไรเธอนักหรือว่าไม่พอใจที่เธอเคยชนเขาครั้งนั้นแต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยแล้วก็คุยกันจบแล้วนี่น่า

“คงไม่มีอะไรหรอก”เธอบอกตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำหลังร้านแห่งนี้แต่ก็เห็นร่างสูงยืนสูบบุหรี่อยู่หลังร้านเหมือนกัน หญิงสาวไม่ได้สนใจจึงจะเดินหนีแต่เตชินท์เรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว”

“คะ? พี่เรียกหวานเหรอ”

“มีคนอื่นอีกรึเปล่าล่ะ”เขาบอกทำให้คนตัวเล็กมองรอบๆ ซึ่งตอนนี้บริเวณนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเธออยู่

“พี่มีอะไรคะ”

“จำฉันไม่ได้เหรอที่เธอเคยชน”

“จำได้ค่ะ แต่วันนั้นหวานขอโทษไปแล้วนะคะ”ใบหน้าเรียบนิ่งของคนตัวเล็กที่มองมาที่ชายหนุ่มเหมือนกำลังไม่เข้าใจกับการที่เขามาพูดแบบนี้กับเธอ

“กลับไปที่บ้านฉันถึงรู้ว่ามีรอยช้ำที่หน้าอก จากการที่เธอชนวันนั้น”เตชินท์พูดโกหกออกมา พอคนตัวเล็กได้ยินก็ดูตกใจไม่น้อยเลย เธอไม่ได้ตั้งใจให้เขาเจ็บตัวไม่คิดว่าการที่เธอชนเขาในวันนั้นจะทำให้อีกฝ่ายเป็นแบบนี้

“พี่เป็นหนักรึเปล่าคะ ไปหาหมอรึยัง”

“ยัง ก็เจ็บอยู่”พอได้เห็นสีหน้าที่ซีดเผือดลงคนตัวสูงก็นึกขำ เขาเขี่ยบุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินตรงมาหาคนตัวเล็ก

“เธอจะรับผิดชอบยังไง?”เตชินท์ก้มหน้าลงมาใกล้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ผสมกับน้ำหอมแบรนด์หรูทำให้น้ำหวานรู้สึกมึนงงไม่น้อย เธอพยายามตั้งสติไม่ตื่นตัวไปกับการกระทำของอีกฝ่ายที่จู่ๆ ก็มาใกล้เธอแบบนี้

“งั้นไปหาหมอไหมคะ ยังมีรอยช้ำอยู่รึเปล่า”เพราะผ่านมาหลายวันแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าในตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง

“ผ่านมาหลายวันแล้วแต่ก็ยังเจ็บๆ อยู่ ไม่ต้องถึงกับต้องไปหาหมอหรอก”

“งั้นพี่จะให้หวานรับผิดชอบยังไงคะ หวานไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย”

“ทำงานบ้านเป็นไหม”เขาถามคนตัวเล็กออกไป หญิงสาวจึงนิ่งชะงักไปเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายมาถามเธอในเรื่องนี้แต่เธอก็พยักหน้าตอบเขากลับไป

“งั้นก็ไปทำความสะอาดห้องให้หน่อยเพราะช่วงนี้แม่บ้านไม่อยู่ ฉันก็ยังเจ็บๆ อยู่ด้วยเลยไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลย”

“คะ?”เธอตกใจไม่น้อยที่เขาบอกให้เธอไปทำความสะอาดห้องให้แบบนี้ เธอกับเขาไม่ได้สนิทกันเสียหน่อยแบบนี้มันไม่แปลกหรอกหรืออีกอย่างเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาด้วย

“ทำไมทำหน้าแบบนี้หรือไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำ”เขาเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจกับการที่เห็นเธอไม่อยากไปห้องของเขา ปกติมีผู้หญิงอยากจะขึ้นห้องเขาจะตายไป

“ไม่ใช่นะคะแต่ว่า...”

“งั้นก็ตามนี้ ทำความสะอาดห้องฉันแค่อาทิตย์เดียวพอ หลังจากแม่บ้านกลับมาก็ไม่ต้องไปทำหรอก”คนตัวเล็กช่างใจแต่เธอก็รู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว อีกอย่างแค่อาทิตย์เดียวคงไม่เป็นไรหรอก

“งั้นก็ได้ค่ะ”เธอตอบตกลงกลับไปคำตอบของเธอทำให้เสือร้ายยิ้มร่าอยู่ในใจที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เตชินท์ยื่นมือไปหาเธอการกระทำของชายหนุ่มมันทำให้เธอไม่เข้าใจ

“คืออะไรคะ”

“เอาโทรศัพท์มาไง ไม่งั้นจะติดต่อยังไง”

“เอ่อ ก็ได้ค่ะ”เธอจำใจยื่นโทรศัพท์ไปให้อีกฝ่ายกดเบอร์โทรศัพท์ ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้น เขายื่นให้เธอคืนหญิงสาวก็รีบกลับมาด้วยสีหน้างงๆ เล็กน้อยกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“พรุ่งนี้เลยแล้วกัน เลิกเรียนกี่โมงเดี๋ยวไปรับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่แจ้งที่อยู่พี่ก็พอ”เธอปฏิเสธเขาออกไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมารับเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่มีผู้หญิงทะเลาะกันเธอเลยกลัวกลัวว่าผู้หญิงของเขาจะมาหาเรื่องเธอถ้าหากเห็นว่าเธอขึ้นรถไปกับเขา

“ไปรับไม่ได้?”

“หวานไปเองดีกว่าค่ะ งั้นพรุ่งนี้พี่ค่อยส่งโลเคชั่นมานะคะ”เธอตัดบทก่อนจะเดินหนีเขาเข้าไปในร้าน การกระทำของหญิงสาวทำให้เตชินท์มองตามหลังนิ่งนัยว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยก็ว่าได้ที่เดินหันหลังหนีเขาแบบนี้

“หึ น่าสนใจดี”เขายกมุมปากคิดว่าเธอเล่นตัวเพื่อทำให้เขาสนใจมากขึ้นแต่ก็ยอมรับว่าวิธีนี้ของเธอได้ผลดีทีเดียวเพราะมันทำให้เขาสนใจเธอจริงๆ

วันต่อมา

หลังจากที่เลิกเรียนน้ำหวานจึงจ้องมองข้อความที่อีกฝ่ายทักไลน์พร้อมกับส่งโลเคชั่นที่อยู่ของเขามาให้ เธอบอกกับเพื่อนสนิทว่ามีธุระไม่ได้บอกว่าไปไหนเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายชักถามว่าทำไมเธอต้องไปช่วยเตชินท์ทำความสะอาดห้อง คนตัวเล็กไม่ได้เล่าเรื่องอุบัติเหตุให้กับเพื่อนฟังอีกด้วยเธอไม่ได้เก็บเป็นความลับแต่ตอนนั้นคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร น้ำหวานนั่งรถแท็กซี่มายังสถานที่ที่ชายหนุ่มบอกพอมาถึงเธอถึงรู้ว่าที่นี่เป็นคอนโดสุดหรูและความหรูหราของมันทำเอาเธออดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้